DÍA DO CONSUMIDOR
Aquí deixamos unhas fotos da exposición realizada polo alumnado de 1º de ESO, e organizada por Ángeles e Marina:
Podédelas ver tamén na pestana "Día do consumidor"
RESPOSTA Á PROPOSTA 1. RECITAR
O alumnado de Oratoria, de 1º de ESO, e maila súa profesora, Noa, enviaron estes vídeos recitando poemas de Manuel María
RESPOSTAS Á PROPOSTA 7 DEBUXAR
Neste caso, tratábase de deseñar propostas alternativas para os libros de Manuel María; estas son algunhas das contribucións:
Gonzalo (1º ESO, CPI Luís Díaz Moreno):
Alex (1º ESO, CPI Luís Díaz Moreno):
Jéssica Fernández Fresnadillo:
Roberto:
Tenrura
DÍA DA LINGUA MATERNA
RESPOSTA Á PROPOSTA 8 (PROCURAR)
ResponderEliminarAtopamos a palabra "xogoral" no texto titulado: "Poemiña do señor regato do cepelo":
Nunca tiveche unha arela
de tan humilde e sinxelo:
¡meu regato do Cepelo,
das Regas ou da Barciela!
Malia ó teu nome sonoro,
eres regato e non río:
¡o teu caudal tan esguío
nunca encherá un encoro!
Mais dices con sentileza,
leve vea rumorosa,
unha canción misteriosa
nunha asombrosa beleza
Se eu te chamo:¡señoría!,
breve cantor XOGORAL
¡ti non tomes a mal
que é proba de cortesía!
Álex, Gonzalo e Lucía (1º ESO, do CPI Luís Díaz Moreno)
RESPOSTA Á PROPOSTA 3 (PROCURAR)
ResponderEliminarAquí temos outro poema que xira en torno ó castiñeiro; é de "Sonetos ao val de Quiroga":
Castiñeiros do Val, meus castiñeiros
orfos, vellos, calados e retortos,
co toro podrecido, os brazos tortos,
aló embaixo no río ou nos outeiros.
Estades desamparados e tristeiros,
sodes medio pantasmas, medio mortos
e, anque
murcharon árbores e hortos,
non fumegan sequeiros en Sequeiros.
Fóronvos expulsando pouco a pouco,
fóronvos desterrando paso a paso
e acabarán quitándovos a vida.
A penas sodes nada. Só salouco
ou pinguiña de seiva envellecida
que, amargamente, agarda o
seu ocaso.
Jéssica e Verónica (1º ESO, CPI Luís Díaz Moreno)
RESPOSTA A PREGUNTA DA ACTIVIDADE DE NADAL (Gonzalo e Alex)
ResponderEliminarEstár non ten asubío
tampouco ten aloumiño:
só un vento cheo de frío
que se pousa no camiño.
Está a chegar o nadal
o seu vento milagreiro.
RESPOSTA Á ACTIVIDADE DE NADAL (Iris, Roberto)
ResponderEliminarOuvean lobos na serra
O río vaixa xeado
Non haiferrado deterra
que se atope desnevado!
Non teñen pacido os gados.
O corisco roe forte.
estan xeados os prados
e as ovelliñas na corte!
Ti olla o ceo!Na altura!
unha estrela arrelumba!
sinto en min unha dozura!
dentroda alma a medrar!
Hoxe naceu o neniñoª!
Naceu o fillo de Deus!
Eille de dar aloumiño
e darlle os amores meus!
Naceu pobriño,tan pobre!
Ao frio como o centeo.
Nin un so caprizo cobre
Ao meu Reciño do ceo!
Vede un milagre! No ar
hai unha gran cidade
e escoitanse anxos cantar.
"Paz a os de boa vontade"!
Estan luceiros brillando!
as estrelas alumean
O río baixa cantando
e os lobos xa non ouvean!
ACTIVIDADES SEMANA DA PRENSA: "Investiga a través da prensa"
ResponderEliminarReposta ás catro preguntas:
1. En que alí se celebrou unha das homenaxes a el mesmo: Manuel María
2.Darío Xohán Cabana substituirá a Manuel María na R.A.G.
3.Son:
Xela Arias: escribiu obras coma Lili sen pistolas, Denuncia do equilibrio,Contos Eróticos.
Carbalho Calero: Catro pezas,Scórpio,Vieiros.
4.Cunha lectura dramaturxica a cargo de integrantes do Movemento Tabemario Lemavo.
VERÓNICA CALOTO MONTEALEGRE E LUCÍA GARCIA FERNANDEZ ( 1º de E.S.O C.P.I Luis Díaz Moreno
Investiga a través da prensa:
ResponderEliminar1.Que alí se celebrou unha das homenaxes a Manuel María
2.Darío Xohán Cabana
3.Xela Arias e Carbalho Calero
4.Cunha lectura dramatúrxica a cargo de integrantes do Movemento Tabemario Lemavo.
Gonzalo García Fernández e Alex Corral Valcarce
RESPOSTA A PREGUNTA 5.CREAR:
ResponderEliminarA VIDA XUNTO O MEU CARRO
Non canta na chá ninguén
por éso, meu carro canta,
lembrando a vida pasada!
Andarei por mil camiños
sete vilas hei cruzar.
No meu carro de madeira
cansareime de viaxar!
Fixen este poema baseándome nos poemas O carro,Castiñeiro e O meu barco.
Lucía García Fernández ( C.P.I. Luís Díaz Moreno 1º de E.S.O.)
RESPOSTA A PREGUNTA CREAR
ResponderEliminarMEU CERVO QUERIDO
Meu crevo en liberdade, de luz e de ade
abastes docemente como unha raiola de lua
enfeitada na terra soñada por nos
materna canal enfeitizada por ti meu cervo
Meu vello cervo que pouco xa che queda
quero que me respondas sobre esa terra soñada
se e tan boa como dis por eu non vou entra.
FIXENO MEZCLANDO OS POEMAS CERVO E CACIÓN DO SÍL
LUCÍA GARCÍA FERNÁNDEZ 1º DE E.S.O.
RESPOSTA A PREGUNTA ACROSTICO
ResponderEliminarMarabilloso outono en plenitude
a nidia limpeza do seu paisaxe
ninguen aporta tanta pureza
un especimen sen rexistro
e como a lenda da coroa queimadora
liando e queimando sen fin
LUCÍA GARCÍA FERNÁNDEZ 1º DE E.S.O.
Resposta a proposta autobiografia
ResponderEliminarCarne de identidade
Eu son Lucía García
Nacín no 2003,28 de outono
en Baralla Lugo
son dunha casa normal
de labregos.
Agora son unha namorada
Eu son Lucía García
cantora de Baralla
levo amor e compañia
a que no a de necesitar.
Lucía García Fernández 1º de E.S.O.
RESPOSTA Á PROPOSTA 3. PROCURAR
ResponderEliminarO ourizo
Co seu ouro vello, mol,
o ourizo ouriceiro
toma o sol
no bico dun castiñeiro.
Tal un señor moi mandón:
no bico dun castiñeiro
o ourizón
toma o sol moi riseiro.
O ourizo está moi ledo
coa súa casa ben pechada
-ouh, que medo!-
de espiñas toda cercada.
Quer botar unha risada
e os seus dentes arregaña
case un nada:
e xa fuxiu a castaña...!
(Os soños na gaiola)
Roberto López Carballo
RESPOSTA Á PROPOSTA 5. CREAR
ResponderEliminarPouco importa que ave da esperanza
ou a chispa amarela do desexo
crucen por nós como un salouco
para converterse en néboa
ou sombra esvaida na lembranza.
En pobre estancia e o rañar o día,
do meu e dos meus irmáns rodeado,
a nai da miña alma idolatrada
Jessyca Fdez Fresnadillo.
Resposta a pregunta (investigar):
ResponderEliminarAra digueu: "La ginesta floreix,
arreu als camps hi ha vermell de roselles.
Amb nova falç comencem a segar
el blat madur i amb ell, les males herbes."
Ah, joves llavis desclosos després
de la foscor, si sabíeu com l’alba
ens ha trigat, com és llarg d’esperar
un alçament de llum en la tenebra!
Però hem viscut per salvar-vos els mots,
per retornar-vos el nom de cada cosa,
perquè seguíssiu el recte camí
d’accés al ple domini de la terra.
Vàrem mirar ben al lluny del desert,
davallàvem al fons del nostre somni.
Cisternes seques esdevenen cims
pujats per esglaons de lentes hores.
Ara digueu: "Nosaltres escoltem
les veus del vent per l’alta mar d’espigues".
Ara digueu: "Ens mantindrem fidels
per sempre més al servei d’aquest poble".
Decide agora:
“A xesteira florece,
en todos os campos hai vermello de mapoulas.
Con nova fouce comecemos a segar
o trigo maduro e, con el, as herbas ruís”.
Ouh xóvenes labios abertos despois
da escuridade, ¡se souperades como a alba
nos tardou, que longa é a agarda
do alzamento da luz na tebra!
Pero vivimos para salvarvos as palabras,
para devolvervos o nome de cada cousa,
para que sigades o camiño dereito
de acceso ao pleno dominio da terra.
Ollabamos na lonxanía do deserto,
baixabamos ao fondo do noso soño.
Cisternas secas volvíanse cumes
subidas por chanzos de lentas horas.
Decide agora:
“Nós escoitamos
as voces do vento por alta mar de espigas”.
Decide agora:
“Manterémonos fieles
para sempre endexamais ao servicio deste pobo”
Alex Corral Valcarcel
Resposta a pregunta Acrostico:
ResponderEliminarRespira, sonha, chora, salouca,
e fas sagrado o bosque rumoroso
mundos possíveis e impossíveis,
o sol alumou con máis fulgor,
lúa núa, pura, inocente:
Aresposta e Remol
Alex Corral valcarcel.
RESPOSTA A PREGUNTA 5 (CREA)
ResponderEliminarNunca atopou nada que puidera
compararse, nin de cerca con Galiza,
o noso amor sinxelo: luz e auga
somos a sombra dunha sombra
e sube o azul coma unha ofrenda
agora o silencio imposto a forza.
Iris González López
RESPOSTA A PREGUNTA 5 (CREA)
ResponderEliminarNunca atopou nada que puidera
compararse, nin de cerca con Galiza,
o noso amor sinxelo: luz e auga
somos a sombra dunha sombra
e sube o azul coma unha ofrenda
agora o silencio imposto a forza.
Iris González López
o nome dos poemas son:
Eliminarbiografía do Miño
falan os ríos
paisaxe o Miño
Iris González López
ResponderEliminarProhíbese, por orde da Alcaldía,
que medre porque si
a imaxa dun ídolo de barro,
pois xa ninguén traballa o barro.
Prohíbeselle á lúa
os Xoves e os Domingos
o camiño de ida que non ten volta
arredados da extraviada tribo
que ergue o seu corazón
as flores e os paxaros.
Resposta a pregunta 5 crear
Alex Corral Valcarcel.
Manuel de Paderna, mestre,
ResponderEliminarpoeta do noso pobo,
¡castiñeiro ben frondoso
e carballo sen renovo!
Outeiro quedou moi pobre,
a xente murcha e tristeira,
¡que lle falta o seu cantor,
a súa voz máis verdadeira!
¿A onde fuxiu a beleza
e a gracia da poesía...?
¡Andamos orfos de versos
e faltos de fantasía!
Xa non temos a ninguén
que improvise unha canción,
que nos achegue ao sentimento
e nos abale a emoción.
Manuel de Paderna, amigo,
nobre cantor popular:
¡o vento chairego garda
a paixón do teu cantar!
Resposta a pregunta procurar 3
Alex Corral Valcarcel
Fala o Mariñeiro:
ResponderEliminarA auga é unha chá longa e ancha,
sen carballos, sen gaitas.
Só o trebón mouro da noite.
O vento loitando co velamio,
ladrando como un can doente
para nos encher de medo
a min e máis á auga.
É todo o que teño que dicir:
amo o vento do Océano.
Amo a soedade, a cor da auga.
A terra sempre está lonxe
e un sinte pouco as súas soidades.
O mar é diferente: é saudade núa.
Quixera domeñar o tempo
e entrar na morte, que é o meu fogar,
polo camiño escuro do naufraxio.
Entón o meu corpo xa non sería cinza:
voltaríase espuma branca
que morrería no agarimo dunha praia
nun devalar triste, cando a tarde
afoga no mar as súas badaladas.
Resposta a pregunta procurar 8 (b)
Alex Corral Valcarcel.
O idioma é a chave
ResponderEliminarcoa que abrimos o mundo:
o salouco máis feble,
o pesar máis profundo. O idioma é a vida,
o coitelo da dor,
o murmurio do vento,
a palabra de amor. O idioma é o tempo,
é a voz dos avós
e ese breve ronsel
O idioma é un herdo, que deixaremos nós.
patrimonio do pobo,
maxicamente vello,
eternamente novo. O idioma é a patria,
a esencia máis nosa,
a creación común
meirande e poderosa. O idioma é a forza
que nos xungue e sostén.
¡Se perdemos a fala
O idioma é o amor, non seremos ninguén!
o latexo, a verdade,
a fonte da que agroma
a máis forte irmandade. Renunciar ao idioma
é ser mudo e morrer.
¡Precisamos a lingua
se queremos vencer!
Resposta a pregunta procurar 8 (c)
O poema chamase a fala.
Alex Corral Valcarcel.
RESPOSTA A PREGUNTA 5(crea)
ResponderEliminarAs aves recollen esta música
as enormes aceras de xigantes moas
a mágoa da auga fasviase fonfondisimo laio
o río deulle a terra xenerosa
Iris González López
poemas:
EliminarPoema das néboas miñotas.
Biografía do Miño.
RESPOSTA A PREGUNTA ACRÓSTICO:(Gonzalo García Fernández)
ResponderEliminarRespira, sonha, chora, salouca,
e fas sagrado o bosque rumoroso
mundos possíveis e impossíveis,
o sol alumou con máis fulgor,
lúa núa, pura, inocente:
A resposta é REMOL